U herkent het vast wel: vóór de overdracht staat de telefoon al niet stil, spoedjes links en rechts, een overvol spreekuur, toch nog even een enkele patiënt erbij, na het spreekuur snel naar de vergadering, nog een bespreking, verder met het spreekuur, overleg met de commissie prestatie-indicatoren, en dan ’s avonds nog snel de laatste hand leggen aan een vlotte powerpointpresentatie voor de dag erna.
Veel werkzaamheden waar vóór de specialisatie niet altijd door eenieder uitgebreid bij stil werd gestaan. Op zich is er niets mis mee, maar de vraag is of het goed is dat het aantal nevenactiviteiten zienderogen lijkt toe te nemen. Moeten we dat eigenlijk allemaal wel willen? Drijven we niet verder weg van het werk waar we echt voor zijn opgeleid en waar we ons zelf zo goed in vinden?
&ellipsis;