Als wij tegenwoordig een patiënt zien met uitvalsverschijnselen aan de ledematen na een infectieuze aandoening dan wordt al snel de diagnose Guillain-Barré syndroom (GBS) overwogen. In het verleden kwam die aandoening ook voor maar was een belangrijke differentiaaldiagnostische overweging ‘poliomyelitis anterior acuta’. De arts werd destijds niet alleen geholpen door de soms aanwezige sensibiliteitstoornissen bij het GBS maar ook door de liquoruitslag. Immers, bij een GBS werd in de regel een ‘dissociation albumino-cytologique’ waargenomen terwijl bij polio een duidelijke celreactie werd gezien. Biemond, vanaf 1947 hoogleraar neurologie in Amsterdam, wees er in 1946 nog op dat verwarring kon plaatsvinden ‘wanneer verzuimd is in de eerste dagen na het optreden der verlammingen een liquoronderzoek te verrichten’.
Geschiedenis
&ellipsis;