Hoe zit het ook alweer met het imago van de neuroloog? Waren dat vroeger niet stoffige trage beschouwers, die wel een zeer fraaie diagnose konden stellen, maar vervolgens geen enkele vorm van therapie tot hun beschikking hadden? En willen ze tegenwoordig niet graag snelle jongens (en meisjes) zijn, die zich flitsend door het ziekenhuis begeven, op weg naar snelle geavanceerde diagnostiek en spectaculaire, het liefst invasieve behandelingen? Niet meer de denkers, die alleen ingeschakeld worden als de dood nabij en onafwendbaar is, maar actieve behandelaars, gelukkig nog net iets filosofïscher en beschouwender dan de rest. Is dit een juiste weerspiegeling van de werkelijkheid? Laten we de krant er eens op nalezen, het is nu komkommertijd, en dan willen ze nog wel eens wat over de gezondheidszorg schrijven. Maar...wat is er aan de hand? Zodra het woord 'neuroloog' te lezen is, gaat het over iets negatiefs:
Zeer geachte collega,
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?