In zijn loopbaan als (kinder)neuroloog heeft hij het regelmatig voorbij zien komen. Maar vijf jaar geleden werd prof. em. Boudewijn Peters zelf getroffen door het Guillain-Barré Syndroom. Tien weken lang lag hij aan de beademing op de IC. Zonder dat hij ook maar een spier kon bewegen.
‘Ik had een rol in een film die werd opgenomen op het dak van het ziekenhuis. De koning van Schotland is op bezoek, in Delft, hij wil de schilderijen van Vermeer zien. De koning heeft een spastische zoon, die wordt gerekt en gestrekt. Het is pijnlijk, hij gilt. Ik moet dit naspelen. Onder dwang van een hoofdverpleegkundige van de IC, iemand in wie ik veel vertrouwen had. Wat voel ik me verraden; ze buigen en strekken me, ze houden niet op, de pijn is ondragelijk. Doodmoe ontwaak ik, en toch ook teleurgesteld omdat ik nog steeds niets kan bewegen. Die angstige dromen, of hallucinatoire belevingen, wa