Schijndood in de 18e eeuw Deel 1: De comateuze drenkeling

Als een comateuze patiënt de Spoed Eisende Hulp werd binnengereden, dan wel op de afdeling interne of chirurgie aangetroffen, werd in mijn opleidingstijd (en wellicht nu nog) geroepen: ‘Neuroloog!’, ook al betrof het een diabeet, die mogelijk te veel insuline had gekregen of een postoperatieve patiënt in shock. Coma wordt door niet-neurologen nog steeds als iets engs beschouwd en niet onterecht, omdat de prognose vaak slecht is; in het verleden was dat niet anders. Men was toen onder meer geïntrigreerd door het feit dat een schijnbaar slapende persoon niet wekbaar was, de ledematen niet bewoog en niet op pijn reageerde, terwijl ademhaling en hartslag aanwezig bleven.