Troost bij hartverscheurend neuroleed

De avonddienst zat er bijna op, de families van de patiënten waren allang naar huis. Mirjam Feijen, verpleegkundige op de afdeling Neurologie van de Noordwest ziekenhuisgroep in Alkmaar, liep al samen met haar collega’s naar de uitgang. Tot ze dacht: nee, ik ga nog even langs bij die patiënt die vanavond is opgenomen. Hij is al enkele uren alleen en ik wil weten of hij zo de nacht in kan.
Eerder die avond had Feijen zich aan hem voorgesteld als verpleegkundige van dienst. ‘Ik vertelde hem dat het druk zou zijn die avond, met veel nieuwe opnames, maar dat ik er de hele avond voor hem zou zijn. Hij kon me altijd bellen als hij iets nodig had. Toen ik eind van de avond bij hem terugkwam, zei hij: “Jij was vanavond mijn troost bij hartverscheurend neuroleed. Ik wist dat je er was, dat ik je kon bellen. Dat voelde heel troostrijk.”’
Die woorden grepen Feijen aan, ze schreef ze op. ‘Het zette me a